W relacjach – zarówno romantycznych, jak i przyjacielskich – często spotykamy się z sytuacją, w której jedna osoba potrzebuje pomocy, nie radzi sobie z życiem, ale zamiast to przyznać i przyjąć wsparcie… zaczyna oskarżać drugą stronę, że to ona ma problem. Że ona jest słaba. Że ona wymaga ratunku.

To klasyczny przykład projekcji własnej niezaradności i potrzeby wsparcia, przykrytej mechanizmami obronnymi, wstydem, a często też – dumą.

Zarówno ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi), jak i CPTSD (kompleksowe pourazowe zaburzenie stresowe) mogą wpływać znacząco na funkcjonowanie codzienne osoby, ale często są ze sobą mylone. Dzieje się tak, ponieważ mają wiele wspólnych objawów — problemy z koncentracją, impulsywność, trudności w regulacji emocji czy nadmierna czujność. Jednak źródła tych zachowań są odmienne, co ma ogromne znaczenie w kontekście terapii i leczenia.

Po 30, 40, 50-tce wiele kobiet myśli: „Już za późno. Wszyscy fajni mężczyźni są zajęci albo uszkodzeni.” Ale to nie jest cała prawda. To tylko wersja, którą często słyszymy – z rozmów, z rozczarowań, z portali randkowych.

Obniżenie poziomu kortyzolu (hormonu stresu) ma ogromne znaczenie nie tylko dla zdrowia psychicznego, ale też dla spalania tłuszczu (szczególnie z brzucha), jakości snu i ogólnego samopoczucia.

Samotność. Słowo, które często niesie za sobą ciężar. Kojarzy się z ciszą, pustką, a nawet bólem. Wielu z nas ucieka przed nią jak przed czymś groźnym, niepożądanym. A przecież samotność nie musi być potworem. Nie musi znaczyć braku, cierpienia czy porażki. Czasem jest po prostu chwilą, w której możesz wreszcie usłyszeć siebie.

Uzależnienie. Słowo, które wielu kojarzy z nałogami, destrukcją i utratą kontroli nad własnym życiem. Jednak jego prawdziwa natura jest o wiele głębsza i bardziej przerażająca. Uzależnienie to nie tylko złe nawyki czy brak siły woli – to śmiertelna, postępująca choroba, która powoli, ale nieuchronnie, prowadzi do całkowitej destrukcji ciała, umysłu i duszy.

Czy zdarzyło Ci się kiedyś zareagować na pozornie drobną sytuację z ogromnym lękiem, smutkiem lub złością? Może czasami czujesz się tak, jakbyś wracała/wracał do dawnych emocji z dzieciństwa? To właśnie może być głos Twojego wewnętrznego dziecka.

Narcystyczny/toksyczny partner często zachowuje się według pewnych schematów, zwłaszcza kiedy czuje, że traci kontrolę lub że jego „wizerunek” jest zagrożony.

Bo to z tej relacji wyrastają wszystkie inne.
To właśnie ona tworzy dom. Nie ściany, nie umowy, nie wspólny adres — tylko ta jedna, najbliższa relacja. 

Czujesz się stale napięty, jakbyś był w stanie wojny – nawet jeśli nic złego się nie dzieje? Reagujesz silnie na drobiazgi? Masz chaos w relacjach, nie ufasz ludziom, a jednocześnie bardzo pragniesz bliskości? Może to nie „twoja wina”, nie „cecha charakteru”, ale ślad po czymś, co trwało za długo. Może to cPTSD?

Obserwujemy dziś ogromny kryzys w relacjach damsko-męskich. Coraz więcej osób narzeka na trudności w znalezieniu odpowiedniego partnera, a liczba singli w społeczeństwie rośnie w zastraszającym tempie. Problemem nie jest brak chęci do tworzenia relacji, ale fundamentalna zmiana oczekiwań i wartości, jakie przyświecają obu płciom.

Wiele osób nie zdaje sobie sprawy, jak ogromne znaczenie ma sposób, w jaki traktujemy swojego partnera lub małżonka, w obecności dziecka. Dzieci to doskonali obserwatorzy – chłoną wszystko, co dzieje się wokół nich, nawet jeśli nie rozumieją jeszcze w pełni kontekstu sytuacji. Widząc negatywne wzorce w relacjach rodziców, mogą nieświadomie przejąć te schematy i stosować je w przyszłości.

Zdrowa osobowość to fundament dobrego funkcjonowania w życiu osobistym, społecznym i zawodowym. To zbiór cech i nawyków, które pozwalają na rozwój, budowanie satysfakcjonujących relacji i skuteczne radzenie sobie z trudnościami. Warto rozróżnić „zielone flagi”, czyli oznaki zdrowia psychicznego i emocjonalnego, oraz „czerwone flagi”, które sygnalizują potencjalne problemy.

W świecie, w którym niesprawiedliwość dotyka wielu ludzi, milczenie i bierność mogą stać się cichym przyzwoleniem na dalsze krzywdy. Wstawianie się za tymi, którzy doświadczają niesprawiedliwości, to nie tylko wyraz empatii, ale także akt społecznej odpowiedzialności. Każdy z nas może znaleźć się w sytuacji, w której będzie potrzebował wsparcia – dlatego warto budować społeczeństwo oparte na solidarności i wzajemnej pomocy.

Ludzka egzystencja jest krucha i ulotna. Niezależnie od tego, jak bardzo się staramy, jak wiele osiągamy, jak mocno kochamy – ostatecznie wszyscy podlegamy temu samemu prawu przemijania. Biblia przypomina nam: „Prochem jesteś i w proch się obrócisz” – i choć to stwierdzenie może brzmieć surowo, kryje w sobie fundamentalną prawdę o naszej śmiertelności. Jednak czy rzeczywiście pozostaje po nas jedynie proch? Czy istnieją sposoby, by przetrwać poza granicami fizycznej egzystencji?

Czy kiedykolwiek miałeś wrażenie, że coś Ci nie wychodzi, mimo że się starasz? A może podejmujesz złe decyzje, choć wydawały się logiczne? To nie pech – to Twój mózg, który Cię oszukuje!

Od zarania dziejów ludzkość zmaga się z dwoistością natury moralnej. Dobro i zło, jawnie ścierające się na kartach historii, w sercach ludzi i na arenie światowej polityki, nieustannie przeplatają się w skomplikowanych relacjach społecznych. Jednak to nie zło jawne, brutalne i bezpośrednie jest najbardziej niebezpieczne. Największe zagrożenie dla świata stanowi zło przebiegłe, które przywdziewa maskę dobra. Udawanie szlachetności, ukrywanie nikczemnych intencji pod pozorami altruizmu i sprawiedliwości jest esencją największych dramatów ludzkości.